دانه‌های تسبیح کهنه‌اش را همچنان در دست می‌چرخاند، تند تند صلوات می فرستد و دمپایی‌های مردانه‌اش را تکان می‌دهد. دخترک می‌گفت: ‘تاریک بود؛ عفونت داشت، مارمولک می خوردیم، متعفن بود’.
به گزارش صدای ایرانیان (نمایندگی مالزی) به نقل از ایرنا، صدای درب که آمد از جایش پرید، مادر دخترک گفت: ‘صدای ممتد و کشنده میله که روی نرده با غیظ می کشیدن ، هنوز تو گوشمه !’
‘شب‌های طولانی و روزهای تاریک تر از شبش، صدای ناله از درد زخم ها، آنجا میله ها و ناله ها اول و آخرِ دنیا را تعیین می‌کنند’. مادر دخترک گفت.
دخترک 18 ساله بوده که به زندان مالزی می‌رود، لاغر و تکیده شده، جا به جای تنش جای زخم دارد. نشسته روبرویم. بعد از سه سال و سه ماه تبریه شده! چه فرقی می کند نامش چه باشد، مهم کوله باری از تجربه های غم انگیز است که که درونش را غارت کرده است.
منتظرم شروع کنند، مادر رخصت می خواهد و من تنها چشم هایم را به نشانه تایید باز و بسته می کنم، می پرسد نامش را نیاز دارم یا نه !؟ می گویم: فرقی نمی کند! می گوید: رسالت داریم به مردم کشورمان بگوییم اینجا برزخ است، برزخ!
خودش را خدیجه معرفی می کند و می گوید: در تهران زندگی می کردم، تنها پسرم را بر اثر تصادف از دست دادم، دختر کوچکم ناراحتی اعصاب گرفت، همسرم از زندگی ما جدا شد و من به سختی کار می کردم . با توجه به شرایط دخترم تصمیم گرفتم برای تغییر روحیه اش به یک کشور خارجی سفر کنم.
آرایشگاه داشتم، درآمدم بد نبود، یک خانمی به عنوان مشتری به آنجا آمد، سر درد و دلم باز شد؛ این خانم پیشنهاد داد که تور مسافرتی دارد و قیمتش هم بسیار مناسب است. فقط از من خواست برای گذرنامه خودم و دو دخترم اقدام کنم.
صدایش به بغض می نشیند و ادامه می دهد: همیشه از خارج از کشور می ترسیدم، اما بالاخره دلم را راضی کردم که دخترانم را بردارم و به این سفر بروم. سفر زمینی بود و مقصد سوریه و زیارت. تو اتوبوس بودیم که این خانم کنارم نشست و گفت: می خواهم از دمشق مسافران را راهی مالزی کنم که چند روزی هم در آن کشور تفریح کنند، همراهشان می روی؟’ من به شدت مخالفت کردم و گفتم پولی برای این سفر همراه ندارم. گفت ایرادی ندارد من قرض می دهم شما آنجا خرید کن بیار به تهران بفروش و پول من را پس بده. با نارضایتی قلبی پذیرفتم که همراهشان بروم و در اسرع وقت پول این خانم را پس بدهم.
دو روز در سوریه بودیم بعد از دو روز با ما و چند تن دیگر از مسافران تماس گرفتند و گفتند سریع خودتان را به فرودگاه برسانید از آنجا به قطر رفتیم . در سالن ترانزیت بودیم که سر و کله این دو خانم که دو خواهر هم بودند، پیدا شد.
ما را از سالن ترانزیت به سالن پرواز انتقال دادند. در زمان تحویل بار چمدان های خودشان را با چمدان های ما همراه کردند و همه تگ های چمدان بر روی بلیت دخترم چسبانده شد.
وقتی خواستیم به سمت سالن پرواز برویم یکی از خواهرها بر روی زمین نشست و گفت: پا درد به شدت آزارم می دهد. در همان لحظه کسی با ویلچر آمد و به ما گفتند از بخش دیگری با ویلچر وی را سوار خواهیم کرد. ما هم که کاملا بی اطلاع بودیم. من و دو دخترم به همراه دو تا خانم دیگر و یک پسر جوان، سوار پرواز شدیم . تمام طول پرواز هواپیما را گشتیم ولی این دو نفر را ندیدم.
رسیدیم مالزی از پرواز پیاده شدیم تا ساعت 12 شب تو فرودگاه منتظر این دو تا خانم بودیم. بچه ها خسته شده بودند و خانم همراهمون بچه چهار ساله اش از خستگی بی تابی می کرد. ساک ها را برداشتیم و به سمت گیت خروج رفتیم. چمدان های خانم ها را هم که تگش بر روی بلیت دخترم بود برداشتیم گفتیم شاید بیایند و بگیرند. ساک های ما که رد شد ساک این خانم ها را پلیس باز کرد و چند تا اسپری از توی آن در آورد و یکی از آنها را شروع کرد به زدن. اسپری خوش بو کننده بود فکر می کنم . ما رو روانه دفتر پلیس کردند و رفتارشان مشکوک شد. اسپری را با چکش باز کردند و پلاستیکی از آن خارج کردند که چیزی شبیه یخ در آن بود.
ما هنوز نمی دانستیم چه اتفاقی افتاده است. فقط می گفتند ‘شابو’ ، ‘شابو’. ما هم نه زبان بلد بودیم نه دلیل این کارها را می دانستیم. بالاخره از طریق کامپیوتر با دختر بزرگ من که در آن زمان 18 ساله بود ارتباط برقرار کردند و به ما فهماندن ما شیشه به همراه داریم و حکممان در این کشور اعدام است.
زن هنوز هم با یادآوری آن اتفاق درد می کشد. این از رفتار و سرتکان دادن های گاه و بی گاهش معلوم است. دختر هنوز صلوات می فرستد و تسبیح را تکان می دهد، دختر کوچکتر اما سکوت محض کرده و فقط زمین را نگاه می کند.
شوک شده بودیم ، باورمان نمی شد این بلا به سرمان آمده باشد. ما تا صبح آنجا نشسته بودیم و ساک ها به جای نامعلومی رفته بود. نخستین کاری که انجام شد جداکردن دختر چهارساله همسفرمان بود. به او گفتند نمی توانی با بچه به زندان منتقل شوی و باید بچه ات را تحویل دهی.
همسفرم در آن شرایط بد، بچه را به نگهبان تحویل داد. اسپری ها تقسیم شد و هر کدام در ساک یکی از ما قرار گرفت. ما را مستقیم به دادگاه منتقل کردند ، پول هایمان را گرفتند، تمام وسایلمان را گرفتند و روز دادگاه اصلی از 10 ساک، تنها 6 ساک را آوردند که خالی خالی بود و ما در نهایت 6 اکتبر سال 2011 حتی با رد آزمایش ‘دی.ان.ای’ به زندان منتقل شدیم.
مادر خسته می شود از تعریف. نگاهی به دخترانش می کند، آنها را آورده بود خارج برای تفریح. برای اینکه غم از دست دادن برادر را فراموش کنند. وقتی عازم سفر شدند دختری 18 ساله و 17 ساله بودند و حال 22 ساله و 23 ساله.
نگاهی می کند به دخترکانش. می گوید: خیلی سختی کشیدیم خیلی. مریم دختر بزرگمه سه روز تو زندان از عفونت گوش تو کما بود. داشت از دستم می رفت. از عفونت آنجا تمام بدنش زخم شده بود. یکسال زخم داشت بدنش.
‘زندان مالزی آب ندارد، باورتان می شود!؟’ مادر گفت. ‘صبح به صبح یک سطل می دهند برای هفت نفر، آن یک سطل هم برای حمام است هم برای دستشویی و هم برای خوردن!’
‘حمام و توالت در اتاق هست. بدون هیچ پوششی! اتاق دو در سه است و هر هفت نفر باید در آن زندگی کنند. از کجایش بگم خانم!’
اشک در چشمهای به گود نشسته اش جمع می شود ‘عفونت بیداد می کند. سال اول دستشویی ها را در کیسه می ریختیم و به بیرون پرت می کردیم تا کمتر در معرض عفونت باشیم، اما بعد از یکسال پشت پنجره های کوچک اتاق هم فنس کشیدند! و دو سال از صبح تا شب و از شب تا صبح در اتاق حبس بودیم’.
‘ما اینجا چیزی را زندگی کردیم که زندگی ما نبود. سه سال و سه ماه فقط گاهی درب ها باز می شد و بیرون می رفتیم. فقط چند بار! یادمان نمی رود؛ وقت هایی که ناخودآگاه استخوان های غذا را کنار می گذاشتم که یواشکی از گرسنگی به دندان بکشیم. این همه مدت است که قاشق ندیدیم.! اینجا کسی با قاشق غذا نمی خورد. باید با دست غذا می خوردیم . با دست های زخمی و عفونت کرده’.
“کجنگ” آخر دنیا بود. زندان نیست. ته دنیاست! زندان بی مرام است. ولی اینجا ته دنیا بی وفاتر است؛ ما مجرم نبودیم . قطعیت حکم نداشتیم ولی زخم های تنمان این را نمی گوید که ما بی گناه بودیم’.
این درددل های زندانی های ایرانی تبرئه شده از زندان مالزی است. مریم دختری است 24 ساله . آرزو داشت در ایران معمار خوبی شود. برای تفریح اومده بود.
مریم از شرایط سخت زندان در مالزی اینگونه می گوید: در سلول نمی توانستیم تکان بخوریم ، بدنمان زخم شد، خودشان اسم این زخم های عفونی را ‘گورابه’ گذاشته بودند. زخم های کشنده. من از صورت به پایین دچار این زخم شدم . هیچ دکتری نیست. هیچ دارویی نیست. دوست دارند با این زخم ها بمیری. می گویند یک زندانی کمتر، بهتر.
چگونه دستگیر شدی؟
اکتبر سال 2011 به جرم حمل موادمخدر خطرناک در فرودگاه مالزی دستگیر شدیم. از وجود موادمخدر شیشه در چمدانمان بی خبر بودیم. اما چون اسم من روی چمدان های همسفران بود، با خواهر و مادرم دستگیر شدیم . ‘دی.ان.ای’ روی چمدان ها با ما همخوانی نداشت و بالاخره توانستیم در دادگاه ثابت کنیم بی تقصیریم و بعد از سه سال و سه ماه آزاد شدیم.
سگ‌های وحشتناک
مریم خاطرات تلخش را به سختی مرور می کند، در حرف زدنش بغض دارد. می گوید: کابوس من شب های زندان است و سگ هایی که هفته ای یکبار به اتاق می آوردند! ساعت سه عصر شام را می دادند و خاموشی می زدند و ما تا صبح نباید یک کلام حرف می زدیم. حالا مگه شب به صبح می رسید؟ سخت نبود، وحشتناک بود.
هفته‌ای یکبار از اتاق به سالن می رفتیم برای سرشماری. موقع خروج سگ هایی را برای جستجو به اتاق می آوردند که تمام اتاق را لیس می زد! این صحنه خوف آورترین صحنه زندگی ام بود.
در زندان به چه فکر می کردی؟
چرا اومدم؟! مگه وطن خودم و شهرهای دیگه اش چه بود که برای تفریح نرفتم و مالزی را انتخاب کردم. در زندان حتی خارجی‌هایی که اعتقاد به جهنم ندارند می گفتند اینجا جهنم است و خدا در اینجا خشمگین است.
آدامس و مداد برای ایرانی ها در زندان آرزوست
ما زیاد دادگاه می رفتیم، چون جرممان قطعی نشده بود و هیچ مدرکی بر علیه ما وجود نداشت. در این دادگاه ها، سفارت ایران در مالزی خیلی به ما دلگرمی می داد. به دادگاه که می رفتیم برایمان ادامس می آوردند، ما آدامس را می جویدیم و بعد آدامس جویده شده را قایم می کردیم و می بردیم برای بچه های اعدامی. هر کسی نیم ساعت می جوید می داد نفر بعدی! داشتن مداد جرم بود. نمی توانستیم مداد داشته باشیم . نوک مداد را قایم می کردیم و نگه می داشتیم. باورتون میشه در جایی از دنیا ادامس و مداد آرزو باشه؟
انتظار در زندان برای کباب
هر سال منتظر شب عید بودیم. چون تنها روزی بود که از طرف ایرانی ها برایمان غذا و کباب از بیرون می آوردند. همه 365 روز برای این زمان روزشماری می کردیم. کباب هم آرزوی ما شده بود، حتی برای اعدامی ها و حبس ابدی ها.
قاضی در دادگاه مالزی هیچ کاره است
ما حدود 50 دادگاه را پشت سر گذاشتیم، در دادگاه های مالزی قاضی هیچ کاره است. حرف قاضی خریدار ندارد . دادستان تاثیرگذار است و رای نهایی را صادر می کند. ما در این سه سال و سه ماه، یکبار دیگر هم تبریه شدیم با رای قاضی، اما دادستان بعد از یک هفته این رای را ملغی اعلام کرد و ما دوباره یک سال در زندان بسر بردیم.
سفارت پدر و مادر ما در غربت
مریم در پاسخ به این سوال که توصیه ات به مردم ایران چیه، کمی فکر می کند و می گوید: قدر ایران رو بدونند، قدر مردم کشورمان را بدونند. قدر همدیگر رو بدونند. اینجا صدا دهل از دور شنیدن خوش است . اینجا اگر سفارت نباشه ما بی کس وکاریم . تنها پناهمون بعد از خدا، خود ایرانی ها هستند. زندانیان تمامی کشورها در زندان مالزی از ما می خواستند به سفارت کشورمان را مشکلات را بگوییم ، چون بعد از حضور نمایندگان سفارت و انجمن حمایت از زندانیان ، گاهی قرص و آب به ما می دادند.
زهره دیگر زندانی تبرئه شده از زندان مالزی است که اکنون در ایران بسر می برد. دست هایش آثاری عمیق دارد و رگش خط خودکشی . موهایش را پسرانه کوتاه کرده و در برابر هر جمله از طرف مادر و خواهرش به راحتی می شکند و اشکش سرازیر می شود. او فقط 23 سال دارد. آخرین نفری است که اعلام آمادگی می کند برایمان حرف بزند.
زهره در بیمارستان در تهران کار می کرده و از زندگی اش اینگونه می گوید: اسمم زهره است 23 سالمه، سه سال پیش اومدم مثلا سفر خارج که روحیه ام بعد از فوت برادرم عوض شود. از 15 سالگی کار می کردم، چون پدری نداشتیم بخواهد هزینه زندگی ما را بدهد. سفری آمدیم که سر یک اعتماد بی خود و بیجا زمین گیر شدیم.
من همیشه تو فکرم این بود که خارج کجاست؟ آدم های خارج چه شکلی هستند؟ این سه سال و خرده ای هیچ جور جبران نمی شود. هیچ جور. الان حاضرم همه زندگی ام را بدهم و برگردم ایران. هنوز هم نمی دونم می تونم تو ایران زندگی عادی داشته باشم یا نه!
من در زندان های مالزی لحظه به لحظه آرزوی مرگ می کردم، جلو چشمم زنی بود که پوست بدنشو می کند و می تراشید چون دارویی نبود که زخم هایش را خوب کند.
بدترین زندانیان نیز آفریقایی ها بودند چون در کنار آنها امنیت جانی نداشتیم، سر دعوا با یکی از این آفریقایی ها من را فرستادن انفرادی، آنجا برای نخستین بار خودزنی کردم. تمام دست هامو بردیم، سرم را می کوبیدم به دیوار و آرزوی مرگ می کردم.
زهره سعی می کند بغض فروخورده این سال هایش را قورت دهد، می گوید: هر روز به خدا می گفتم چرا منو نمی بری، چرا من تو این همه سختی نمی میرم!
بار دوم هم خودکشی کردم. گفتم شاید بمیرم و بذارن مادر و خواهرم بروند. اما دریغ! من در ایران مریض بودم الان مریض تر شدم. بیماری روحی.
وی با مرور خاطرات زندان می گوید دو تا قرص سر درد در جیبم نگه داشته بودم. به همین دلیل اینقدر به وسیله کماندوهای زندان کتک خوردم که کاملا بیهوش شدم و پس از اون من را به یک زندان دیگه منتقل کردند. روزی که داشتند من را می برند مادرم سه بار مرد و زنده شد. چون بی هیچ خبری یک نفر را جدا می کنند اصلا نمی دونی می برن اعدام یا جای دیگه! روزهای سختیه خیلی سخت.
من رو منتقل کردند یک زندان دیگه، دو ماه در آن زندان نمی گذاشتند از اتاق بیرون بیام. آفتاب ندیده بودم، وقتی از زندان آمدم بیرون نور چشم هایم را می زد.
امان از اتاق های زندان، هرچه نگویم بهتر است ، جایی که هم دستشویی می کنی و هم حمام و هم عذا می خوری با هفت نفر آدم دیگه.
زهره حرف هایش را در نیمه راه رها کرد و عذرخواهی کرد و گفت نمی تونم ادامه بدم. از او می پرسم آرزوت چیه؟ میگه یکبار دیگه فقط بشنوم فرودگاه امام خمینی (ره).
زهره و پنج زندانی دیگر ایرانی پس از تبرئه در مالزی به ایران بازگشتند و وی در فرودگاه امام خمینی (ره) به آرزویش رسید.
این شش تبعه ایران (پنج زن و یک مرد) اکتبر سال 2011 به اتهام حمل مواد مخدر شیشه در فرودگاه بین المللی کوالالامپور بازداشت شده بودند.
این شش نفر با پیشنهاد سفر رایگان به سوریه و مالزی و حمل وسایل تجاری، فریب باندهای قاچاق مواد مخدر را خورده و در 11 چمدان به نام آنها، پنج کیلو و 700 گرم ماده مخدر شیشه از دمشق به کوالالامپور قاچاق شده بود.
هم اکنون دستکم 200 ایرانی به اتهام های مختلف که اکثرا مواد مخدر است در 12 زندان مالزی بسر می برند. بیشتر این افراد به دلیل عدم توجه به هشدارهای پلیس برای انتقال بسته های مشکوک گرفتار باندهای قاچاق مواد مخدر شده اند.
متوسط سن ایرانیان زندانی در مالزی حدود 35 سال است و بیشتر آنان در دام باندهای قاچاق مواد مخدر گرفتار شده اند که به دلیل مهارتهای زیاد، ردی از خود برجای نمی گذارند.
